شيوه هاي ارتباط شيعه با امام صادق (ع)

مشخصات كتاب

نويسنده : غلامحسن محرمي

ناشر: ماهنامه كوثر، شماره 40

مقدمه

عصر امام صادق(ع)، يكي از دورانهاي پرشكوه و طلايي در تاريخ تشيع است. در اين عصر، تشيع گسترش چشمگيري نمود و بر تعدد شيعيان افزوده گشت و در اثر آزادي نسبي روابط شيعيان با امام صادق(ع)، آن حضرت توانست فقه و كلام شيعه را توسعه دهد و اصول ومباني آن را روشن كند. نقش آن حضرت در معرفي مباني شيعه به حدي بود كه مذهب شيعه به نام آن جناب و «مذهب جعفري شهرت يافت. بعد از رحلت رسول اكرم(ص)، ديگران در جايگاه آن حضرت نشستند وعلي(ع) در حاشيه ماند. با اين حال تعداد زيادي از بزرگان صحابه تنها آن جناب را امام بر حق مي دانستند; حذيفه بن يمان مي گفت: «هر كس كه طالب ديدار اميرالمؤمنين برحق است، علي را ملاقات نمايد.» [1] . عبدالله بن مسعود مي گفت: «در قرآن خلفا چهار تن هستند: آدم،هارون، داوود و علي عليهم السلام» [2] . اين بزرگان كاملاً با امامشان در ارتباط بودند ولي تشكل جداگانه اي از ساير مسلمانان نداشتند. اما بعد از قتل عثمان وآغاز خلافت علي(ع) همان طور كه طرفداران بني اميه شكل حزبي به خود گرفتند و عثمانيان ناميده شدند، شيعيان نيز صف خويش را ازديگران جدا نمودند و آزادانه تشيع خود را اعلام كردند. ولي اين وضع ديري نپاييد و با حكميت بني اميه، شيعه گري جرمي سنگين به شمار آمد; معاويه طي بخشنامه اي به عمال و فرماندارانش در سراسر كشور نوشت: «اگر دو نفر شهادت دادند كه شخصي از دوستداران علي و خاندان او است، اسمش را از دفتر بيت المال حذف كنيد و حقوق ومقرري او را